FEMINIST ART

"...women's experiences are very different from men's. As we grow up socially, psychologically and every other way, our experiences are just different. Therefore, our art is going to be different."        Joan Snyde

 The Feminist art movement emerged in the late 1960s amidst the fervor of anti-war demonstrations as well as civil and queer rights movements. Hearkening back to the utopian ideals of early twentieth-century modernist movements, Feminist artists sought to change the world around them through their art, focusing on intervening in the established art world, the art historical canon, as well as everyday social interactions. As artist Suzanne Lacy declared, the goal of Feminist art was to "influence cultural attitudes and transform stereotypes." There is no singular medium or style that unites Feminist artists, as they often combined aspects from various movements and media, including Conceptual art, Body art, and Video art into works that presented a message about women's experience and the need for gender equality. Feminist art created opportunities and spaces that previously did not exist for women and minority artists, as well as paved the path for the identity art and activist art of the 1980s.

• Feminist artists sought to create a dialogue between the viewer and the artwork through the inclusion of women's perspective. Art was not merely an object for aesthetic admiration, but could also incite the viewer to question the social and political landscape, and through this questioning, possibly affect the world and incite change toward equality.

• Before feminism, the majority of women artists were denied exhibitions and gallery representation based on the sole fact of their gender. Feminist artists created alternative venues as well as worked to change established institutions' policies to promote women artists' visibility within the art world.

• Feminist artists often embraced alternative media, incorporating fabric, fiber, performance, and video as these materials did not have the same historically male-dominated precedent that painting and sculpture carried. By using these non-traditional media, they sought to expand the definition of fine arts to include a wider variety of media and artistic perspectives.

Important Art and Artists of Feminist Art

Womanhouse (1972)

Artist: Judy Chicago and Miriam Schapiro

Artwork description & Analysis: Womanhouse was an installation that encompassed an entire house in residential Hollywood organized by Judy Chicago and Miriam Schapiro as the culmination of the Feminist Art Program (FAP) at California Institute for the Arts in 1972. The twenty-one all-female students first renovated the house, which had been previously marked for demolition, then installed site-specific art environments within the interior spaces that ranged from the sculptural figure of a woman trapped within a linen closet to a kitchen where the walls and ceiling were covered with fried eggs that morphed into breasts. Many of the artists also created performances that took place within Womanhouse to further address the relationship between women and the home. The entire collaborative piece was about reclaiming domestic space and challenging traditional female roles. It gave women a new realm to express their views within a thoroughly integrated context of art and life.

Mixed media site installation

Anatomy of a Kimono (1974)

Artist: Miriam Schapiro

Artwork description & Analysis: Anatomy of a Kimono is one of many "femmages" Schapiro created, starting in the mid-1970s, and is based on the patterns of Japanese kimonos, fans, and robes. Schapiro used the term femmage to describe works that combined collage, painting, fabric, embroidery and other "high art" and "decorative art" techniques, simultaneously highlighting women's relation to those materials and processes. The artist collected donated handkerchiefs while touring the country and cobbled them together with other fabrics to form ten large panels filled with Japanese-inspired shapes. The work adopts the monumental scale of Abstract Expressionist canvases, but by using fabric instead of paint, Schapiro elevates a utilitarian and feminine material to the realm of "high art."

Fabric and acrylic on canvas

Semiotics of the Kitchen (1975)

Artist: Martha Rosler

Artwork description & Analysis: Now one of the canonical works of feminist video art, Semiotics of the Kitchen examines women's relationship to the home through the trope of the televised cooking show. Rosler describes the video stating, "an anti-Julia Child replaces the domesticated 'meaning' of tools with a lexicon of rage and frustration." Rosler parodically adopted the role of the "host," and runs through an alphabetical index of kitchen utensils, illustrating their use and action with pantomime. The woman and her implements disrupt the familiar system of everyday meanings - the safely understood signs of food production erupt into anger and violence. In list of kitchen implements, states Rosler, "when the woman speaks, she names her own oppression." She, like many feminist artists of the 1970s, wished to interrupt and change the preconceived notions about women's roles within the home, and how these were represented in the mass media.

Black and white video with sound - Electronic Arts Intermix

The Dinner Party (1974-1979)

Artist: Judy Chicago

Artwork description & Analysis: The Dinner Party is one of the most well-known pieces of Feminist art in existence and is permanently housed at the Center for Feminist Art at the Brooklyn Museum. The installation consists of a large banquet table with place settings for thirty-nine notable women from history and mythology. The settings have gold ceramic chalices and porcelain plates painted with butterfly- and vulva-inspired designs. In addition to the thirty-nine settings, there are the names of 999 other women painted on the tiles below the triangular table. The Dinner Party participates in the feminist revision of history, initiated during the 1970s, in which feminists worked to re-discover lost role models for women, re-writing the past that had previously only included male voices. In the combination of intricately wrought textiles, tile, and porcelain, Chicago reclaimed the realm of "high art" to include what had traditionally been relegated to the lower status of "women's work."

Painted porcelain plates, silverware, chalices, fabric, tiles - Brooklyn Museum

Untitled (I shop therefore I am) (1987)

Artist: Barbara Kruger

Artwork description & Analysis: This piece is characteristic of Kruger's early work, depicting a phrase placed over a photographic image from a newspaper or magazine. Kruger first worked in magazine advertising, and used her graphic design expertise in her art. The slogan in this work refers to images of women in the media, specifically product advertisements designed for women, which are usually created by men. It is a reminder that most of the media that is geared toward women is based on men's assumptions about women's desires, lives, and ideals, interrogating the belief that women only need material objects to feel happy and that men can keep them under their control by those means. Kruger's work is accessible and direct, and was incredibly influential among the artists of the 1980s.

Photographic Silkscreen/Vinyl

Anne Sexton

“Live or die, but don't poison everything...” 

 

  Anne Sexton (November 9, 1928 – October 4, 1974) was an American poet, known for her highly personal, confessional verse. She won the Pulitzer Prize for poetry in 1967 for her book Live or Die. Themes of her poetry include her long battle against depression and mania, suicidal tendencies, and various intimate details from her private life, including her relationships with her husband and children.

 Sexton is seen as the modern model of the confessional poet. Aside from her standard themes of depression, isolation, suicide, and despair, her work also encompasses issues specific to women, such as menstruation and abortion — and more broadly, masturbation and adultery — before such subjects were commonly addressed in poetic discourse.

Her work towards the end of the sixties has been criticized as "preening, lazy and flip" by otherwise respectful critics. Some critics regard her dependence on alcohol as compromising her last work. However, other critics see Sexton as a poet whose writing matured over time. "Starting as a relatively conventional writer, she learned to roughen up her line [...] to use as an instrument against the politesse of language, politics, religion [and] sex [...]."

Her eighth collection of poetry is entitled The Awful Rowing Toward God. The title came from her meeting with a Roman Catholic priest who, although unwilling to administer last rites, told her "God is in your typewriter." This gave the poet the desire and willpower to continue living and writing. The Awful Rowing Toward God and The Death Notebooks are among her final works, and both center on the theme of dying.

Her work started out as being about herself, however

Much has been made of the tangled threads of her writing, her life and her depression, much in the same way as with Sylvia Plath's suicide in 1963.

r as her career progressed she made periodic attempts to reach outside the realm of her own life for poetic themes. Transformations (1971), which is a re-telling of Grimm's Fairy Tales, is one such book. (Transformations was used as the libretto for the 1973 opera of the same name by American composer Conrad Susa.) Later she used Christopher Smart's Jubilate Agno and the Bible as the basis for some of her work.

On October 4, 1974, Sexton had lunch with poet Maxine Kumin to revise galleys for Sexton's manuscript of The Awful Rowing Toward God, scheduled for publication in March 1975 (Middlebrook 396). On returning home she put on her mother's old fur coat, removed all her rings, poured herself a glass of vodka, locked herself in her garage, and started the engine of her car, committing suicide by carbon monoxide poisoning.

In an interview over a year before her death, she explained she had written the first drafts of The Awful Rowing Toward God in twenty days with "two days out for despair and three days out in a mental hospital." She went on to say that she would not allow the poems to be published before her death. She is buried at Forest Hills Cemetery & Crematory in Jamaica Plain, Boston, Massachusetts. 

Art Basel

Art Basel

Art Basel stages the world's premier Modern and contemporary art shows, held annually in Basel, Miami Beach, and Hong Kong. Founded by gallerists in 1970, Art Basel has been a driving force in supporting the role that galleries play in the nurturing of artists, and the development and promotion of visual arts.

In addition to showing exciting works by world-renowned artists, Art Basel is always innovating, thus expanding its platform for new artists who represent the vanguard of the visual arts. Its worldwide reputation – earned over the last forty years – for showing work of the highest merit, and attracting the world's leading gallerists and collectors, has made Art Basel the place where the art world meets.

 

 

Marc Spiegler, having been director of Art Basel since 2007, oversees the development of the organization across the three shows. Annette Schönholzer, director of new initiatives, leads the defining and development of new art world initiatives for Art Basel. Magnus Renfrew, former director of ART HK, is the director for Asia.

Art Basel’s parent company, MCH Swiss Exhibition (Basel) Ltd, is a marketing company in Europe. Each year, the company organizes roughly twenty key international and national trade and consumer exhibitions, including the Baselworld Watch and Jewelery Show.

Art Basel maintains an international network with over twenty Global VIP Relations Managers covering five continents, who build and strengthen relationships year-round with art world luminaries, art collectors, business leaders and decision-makers.

Participating galleries for Art Basel shows are selected by committees composed of international gallerists who normally serve for several years. A fresh application process begins each year and all galleries must reapply.

Art Basel works with curators who present a selection of international artists and emerging talents. Recent guest curators include: Christine Y. Kim, associate curator of contemporary art at Los Angeles County Museum of Art; Gianni Jetzer, director of the Swiss Institute, New York; Jens Hoffmann, deputy director, Jewish Museum, New York and Hans Ulrich Obrist, co-director, Serpentine Gallery.

 

 

 

MOST POPULAR ART BIENNALES

Art Biennales

Whether you spell it the European way 'biennale' or the American way 'biennial', the meaning is the same: a mega art exhibition which takes place every two years.

The Biennial became an increasingly important international art exhibition, especially during the 1990s and sprouted in numerous cities. The Biennial also helped shift the focus of art from the major art centers to other locations, while aiding the local tourism industry.

The Venice Biennale

 

The Venice Biennale is the granddaddy of them all. Established in 1895, when world's fairs were the trend, the art from various nations were showcased in the Giardini (the Garden), which is host to several national pavilions, each with its own unique history of architectural development.
The huge exhibition has expanded in size throughout the city of Venice, with new pavilions and exhibition sites being added each time. The Venice Biennale takes place from June to November during odd-numbered calendar years.

 The São Paulo Biennial

 The São Paulo Biennial in Brazil began in 1951 and takes place during even-numbered years. It is the biggest and oldest biennial in the Americas and it features Brazilian, Latin American and international contemporary art in its curated thematic exhibitions.

 

 Documenta

 Documenta in Kassel, Germany is not a biennial, since it is held every 5 years. However, it ranks in prestige and importance with the world's top biennials and triennials.

During its opening preview, arts professionals including artists, curators, museum directors, critics, art dealers, etc. from around the world attend. Established in 1955, documenta is one of the major must-see art exhibitions.

 The Istanbul Biennial

The Istanbul Biennial in Turkey began in 1987 and takes place in the fall of odd-numbered years. It is one of the most prestigious art exhibitions for international contemporary art.
Like many of the other biennials, the art curator is chosen by committee. The curator then develops the concept, theme and list of artists for the exhibition.
Another main feature of biennials is that they are not isolated museum exhibitions, but rather involve the entire city in its make-up, so parts of the biennial exhibition take place in galleries, abandoned factories, public parks, waterfronts, etc. There will also be seminars, workshops, tours, film screenings, etc.

 The Lyon Biennial

 The Lyon Biennial in Lyon, France was founded in 1984 and is held from September to December in odd-numbered years. It is highly regarded for its carefully crafted thematic exhibitions.

 

 The Berlin Biennial

 The Berlin Biennial is located in Berlin, Germany which is one of the biggest and most popular international artist communities in the world. Modeled after the Aperto exhibition in the Venice Biennale, the Berlin Biennial was established in 1998 to promote cutting-edge contemporary art and to reflect the city's importance as a vital art center. 

 

 The Shanghai Biennale

 The Shanghai Biennale in China started in 1996 as an exhibition of local artists using traditional Chinese ink-painting techniques. In the year 2000, the seminal exhibition curated by Hou Hanru featured conceptual art, installation art, new media, video and digital art to create an international biennial

 SOURCE:http://fineart.about.com/od/International-Art-Exhibitions/tp/top-15-international-art-biennial-exhibitions.01.htm

*POP ART*

 

Pop art, 1950'lerde, özellikle ABD ve İngiltere'de soyut dışavurumculuğa tepki gösteren genç sanatçıların 1960'larda bir akım haline getirdikleri sanat türüdür. İngiltere ve ABD'de değişik koşullarda ve birbirinden bağımsız olarak ortaya çıkmıştır.
Marcel Duchamp'ın 20. yüzyıl başında hazıryapım nesneleri bağlamları nedeniyle sanat eseri olarak sunmuş olması, pop sanatçılarının popüler kültür imgelerini benzer bir motivasyonla sunmalarında etkili olmuştur.

Richard Hamilton's collage Just what is it that makes today's homes so different, so appealing? (1956)

SOYUT SANAT

 Robert Delaunay, 1912-1913, Le Premier Disque


Soyut sanat, genel anlamıyla doğada varolan gerçek nesneleri betimlemek yerine, biçimler ve renklerin, temsili olmayan veya öznel kullanımı ile yapılan sanata denir. Nonfigüratif sanat terimi ile değişmeli olarak kullanılır. 20. yüzyıl başında bu terim, gerçek biçimleri sadeleştirilmiş veya değiştirilmiş halleriyle imgelere indirgeyen Kübist ve Fütürist sanatı tanımlamak için de kullanılmıştır.
 emsili olmayan sanat aslında bir 20. yüzyıl icadı değildir. İslam ve Musevi geleneklerinde insanların resmedilmesinin yasak olması nedeniyle bu kültürlerde süsleme sanatları önemli derecede gelişmiştir. Bunlara örnek olarak gösterilebilecek kaligrafi ve hat sanatı da nonfigüratif sanatlardır. Batı kültüründe de soyut tasarımların kökü eskilere dayanır. Bunlara rağmen, soyut sanat süsleme sanatlarından farklı olarak, dekoratif değil güzel sanatlar adı altında incelenir. Bunun nedeni soyut sanat eserinin kendi başına, sanatçının sadece eserin kendisine yoğunlaşmasıyla ortaya çıkmasıdır.

 Wassily Kandinsky, doğadaki dinamik kuvvetlerle uğraşarak madde hakkında bilgimizi artıran bilimin yanında, sanatın görsel dünyanın ardındaki ruhsal güçleri göstermesi gerektiğine inanıyordu. Kandinsky ile Kazimir Malevich ilk defa tamamen soyut olarak nitelendirilebilecek resimler yapmışlardır.


 Abstract art uses a visual language of form, color and line to create a composition which may exist with a degree of independence from visual references in the world.

 Western art had been, from the Renaissance up to the middle of the 19th century, underpinned by the logic of perspective and an attempt to reproduce an illusion of visible reality. The arts of cultures other than the European had become accessible and showed alternative ways of describing visual experience to the artist. By the end of the 19th century many artists felt a need to create a new kind of art which would encompass the fundamental changes taking place in technology, science and philosophy. The sources from which individual artists drew their theoretical arguments were diverse, and reflected the social and intellectual preoccupations in all areas of Western culture at that time.

 Abstract art, nonfigurative art, nonobjective art, and nonrepresentational art are loosely related terms. They are similar, but perhaps not of identical meaning.

 Much of the art of earlier cultures – signs and marks on pottery, textiles, and inscriptions and paintings on rock – were simple, geometric and linear forms which might have had a symbolic or decorative purpose. It is at this level of visual meaning that abstract art communicates. One can enjoy the beauty of Chinese calligraphy or Islamic calligraphy without being able to read it.

  Kazimir Malevich-Black Square



 Wassily Kandinsky, On White 2, 1923

 





 "There is no abstract art. you must always start with something. afterward you can remove all traces of reality."             
                                                                                                               PICASSO

1928 Dadaist Film by Director Hans Richter

This film is dedicated to Columbus Ohio Street Performer Th' Rocknroll Reverend, who on the night of March 1st 2011 during a performance on the corners of 5th and High Streets, was beaten by two unknown assailants who were instructed by a young man and his overweight "Trick" to beat him. Th' Rev then made his way to a local tobacco store where he was molested by an elderly hippie with a blonde fright wig. Th' Reverend was last seen wearing an Elephant Trunk, Red,White and Blue Top Hat. White Hooded Terry Cloth Robe and Indian Moccasins. Anyone with any information to this Crime please Contact the Columbus Ohio Police. And the next time you see Th' Rev, Don't take his coffee...Just give him a cigarette!

DADAIZM

Dada, Dadaizm veya Dadacılık I. Dünya Savaşı yıllarında başlamış kültürel ve sanatsal bir akımdır. Dada Dünya Savaşının barbarlığına, sanat alanındaki ve gündelik hayattaki entelektüel katılığa ve erotizme bir protesto olmuştur. Mantıksızlık ve varolan sanatsal düzenlerin reddedilmesi Dada'nın ana karakteridir.Akımın amacı modern dünyanın anlamsızlığıyla dalga geçmekti. Savaş karşıtı olmasının yanısıra Dada aynı zamanda doğası itibariyle burjuva-karşıtı ve anarşistti.

Jean Arp, Richard Hülsenbeck, Tristan Tzara, Jacques Magnifico, Marcel Janco ve Emmy Hennings’in aralarında bulunduğu bir grup genç sanatçı ve savaş karşıtı 1916 yılında Zürih’te Hugo Ball’in açtığı kafede toplandı. Dada bildirisi de burada açıklandı.
Dada isminin nereden geldiği konusunda kesin bilgi olmamakla beraber Fransızca ’da oyuncak tahta at anlamına gelen "Dada" bu kişilerin yarattığı edebi akımın ismi olarak seçildiği yönünde bir görüş vardır.
Bu akım, dünyanın, insanların yıkılışından umutsuzluğa düşmüş, hiçbir şeyin sağlam ve sürekli olduğuna inanmayan bir felsefi yapıdan etkilenir. Yandaşlarına göre Dada bir sanat değildi. Sanat ne anlam ifade ediyorsa, dada bunun tam tersini temsil ediyordu. Sanat estetikle ilgilenirken Dada estetiği umursamıyordu. Sanat hoşa gitmeyi amaçlarken, Dada rahatsız etmeyi amaçlıyordu.Birinci Dünya Savaşı’nın ardından gelen boğuntu ve dengesizliğin akımıdır. Dada’cı yazarlar, kamuoyunu şaşkınlığa düşürmek ve sarsmak istiyorlardı. Yapıtlarında alışılmış estetikçiliğe karşı çıkıyor, burjuva değerlerinin tiksinçliğini,pisliğini,iğrençliğini,berbatlığını,rezaletliğini vurguluyorlardı.
Toplumda yerleşmiş anlam ve düzen kavramlarına karşı çıkarak dil ve biçimde yeni deneylere giriştiler. Çıkardıkları çok sayıda derginin içinde en önemlisi 1919-1924 arasında yayınlanan ve Andre Breton, Louis Aragon, Philippe Soupault, Paul Eluard ile Georges Ribemont-Dessaignes’in yazılarının yer aldığı "De Litterature" (dö Literatür)'dü. Dadacılık 1922 sonrasında etkinliğini yitirmeye başladı. Dadacılar gerçeküstücülüğe (sürrealizm) yöneldi.


 Kurt Schwitters, Mai 191, 1919






 Hannah Höch, Schnitt mit dem Küchenmesser durch die letzte Weimarer Bierbauchkulturepoche Deutschlands, 1919





Hannah Höch, Dada Rundschau, 1919




 Kurt Schwitters, Merzbild Rossfett, 1919

 

Salvador Dali

Salvador Domingo Felipe Jacinto Dalí y Domènech, kısaca Salvador Dalí (d. 11 Mayıs 1904 – ö. 23 Ocak 1989), Katalan sürrealist ressam. Gerçeküstü eserlerindeki tuhaf ve çarpıcı imgelerle ünlenmiştir. En iyi bilinen eseri olan Belleğin Azmi^,ni 1931'de bitirmiştir.
Dalí, ressamlığın yanı sıra heykelcilik, fotoğrafçılık ve filmcilikle de ilgilenmiş, Amerikalı animasyoncu Walt Disney ile beraber yaptığı Destino adlı kısa çizgi film, 2003'te "en iyi kısa animasyon filmi" dalında Oscar adayı olmuştur.
Katalonya doğumlu olan Dalí, 711 yılında İspanya'yı fethetmiş olan Mağribiler'in soyundan geldiğini iddia etmiş, "süslü ve cafcaflı olan her şeye, lüks hayata ve doğu kıyafetlerine olan düşkünlüğünü" de "Arap kökeni"ne bağlamıştır.
Dalí hayatı boyunca, sanatıyla olduğu kadar eksantrik giyimi, davranışları ve sözleriyle de dikkat çekmiş, bu durum kimi zaman, onun sanatını takdir edenleri de etmeyenler kadar usandırmıştır.Bu davranışların getirdiği kötü şöhret, Dalí'nin geniş kesimlerce tanınmasını sağlamış ve eserlerine duyulan ilgiyi arttırmıştır.


Dalí 11 Mayıs 1904'te, İspanya'nın Katalonya bölgesinde bulunan Figueres kentinde, Salvador Dalí i Cusí ve Felipa Domenech Ferres çiftinin ikinci çocuğu olarak dünyaya geldi. Çiftin 1901 doğumlu ilk çocuğu, Dalí'nin doğumundan tam dokuz ay on gün önce (1 Ağustos 1903'te) sindirim yolu iltihabından ölmüş, onun ismi olan Salvador da ikinci çocuğa geçmişti. İlk çocuklarının küçük yaşta ölmesini bir türlü kabullenemeyen Dalí çifti, küçük Dalí'nin yanında sık sık ölmüş ağabeyinden bahsediyor, ilk Salvador'un bir resmini yatak odalarının duvarında tutuyor, ve Dalí'yle beraber düzenli olarak ilk Salvador'un mezarını ziyaret ediyorlardı.Bu durum, Dalí'nin küçük yaşta kendi kimliği konusunda karışıklık yaşamasına sebep oldu. Sonradan, hiç tanımadığı ağabeyi hakkında "iki su damlası gibi birbirimize benziyorduk, fakat yansımalarımız farklıydı [...] O, herhalde benim fazla mutlak olarak tasarlanmış ilk versiyonumdu." diye yazacaktı.
Dalí'nin babası, sert ve otoriter karakterli bir noterdi. Annesi ise tam tersine sevecen ve anlayışlıydı ve oğlunun resim konusundaki çabalarına destek veriyordu. Dalí üç yaşındayken kızkardeşi Ana María doğdu. Evin tek erkek çocuğu olarak, annesi, kızkardeşi, teyzesi, anneannesi ve bakıcısından sürekli ilgi gören Dalí, küçük yaşlarından itibaren şımarık ve kaprisli bir karakter sergilemeye başladı.
1914'te annesinin desteğiyle özel bir resim okuluna yazılan Dalí, 1919'da Figueres Belediye Tiyatrosu'nda ilk sergisini açtı. Şubat 1921'de ise çok sevdiği annesini meme kanserinden kaybetti. Annesinin ölümü hakkında "hayatımda aldığım en büyük darbeydi. Ona tapardım [...] Ruhumun kaçınılmaz kusurlarını görünmez kılabilmesine hep güvendiğim bir varlığın kaybını kabullenemiyordum." diye yazacaktı.Dalí'nin babası, karısının ölümünden kısa süre sonra baldızıyla evlendi.

Dali, Madrid ve Barcelona'da bir sanat öğrencisi olduğu sıralarda çok sayıda sanatsal tarzını özümsedi ve bir ressam olarak sıradışı bir teknik yeteneği olduğunu gösterdi. 1920'lerin sonlarında iki olay onun olgun sanat tarzının gelişimini sağladı: Sigmund Freud'un bilinçaltı imgelemin erotik anlamı üzerine yazılarını keşfetti ve bilinçaltının akıl üzerinde "daha büyük bir gerçeklik" oluşturmasını amaçlayan Paris sürrealistleriyle ilişki kurdu. Bilinçaltı zihninden imgeler devşirmek için Dali "paranoyak eleştirel" olarak betimlediği bir süreç yoluyla kendinde sanrısal [hallucinatory] haller oluşturmaya başladı.

Bu yöntemi kullanmaya başlamasıyla, resim tarzı olağanüstü bir hızla olgunlaştı ve 1929'dan 1937'ye kadar, onu dünyanın en bilinen Sürrealist sanatçısı kılan resimlerini yaptı. Sıradan resimlerin tuhaf ve akıldışı bir şekilde yanyana sıralandığı, deforme edildiği veya başkalaştırıldığı bir düş dünyası resmetti. Dali bu nesneleri titiz ve oldukça gerçekçi bir şekilde ayrıntılı olarak betimledi ve bunları genellikle memleketi Katalonya'yı andıran çıplak ve güneşli manzaraların içerisine yerleştirdi. Bu gizemli imgelerin belki de en ünlüsü 1931 yılında yaptığı "Hafızanın Kalıcılığı"dır. Dali aynı zamanda İspanyol yönetmen Luis Buñuel ile, grotesk ama oldukça müstehcen imgelerle dolu iki Sürrealist film yaptı: Endülüs Köpeği (1928) ve Altın Çağ (1930).

1930'ların sonlarında Dali, Rönesans ressamı Raphael'in etkisi altında daha akademik bir tarza yöneldi ve bunun sonucu olarak Sürrealist hareketten çıkarıldı. Bundan sonra zamanının çoğunu tiyatro sahneleri, asortik dükkanların iç mekanları ve mücevher tasarımları yaparak ve 1940-1955 yılları arasında kaldığı Birleşik Devletler'de kendi reklamını yaptığı gösterişli hüner gösterileri sergileyerek geçirdi. 1950-1970 yılları arasındaki dönemde Dali erotik konuları araştırmayı sürdürmekle birlikte din konulu bir çok resim yaptı. Bu dönemdeki resimleri, teknik hünerlerine rağmen, sanatçının önceki resimleri kadar rağbet görmemiştir

. Belleğin Azmi (1931), Salvador Dalí'nin meşhur gerçeküstü eseri

 

 Venüs ve Denizci, 1925

 

 Arzunun Yatacak Yeri, 1929

 

 Arzunun Gizemi, 1929

 

 Haşlanmış Fasulyeli Yumuşak Yapı (İç Savaş Öngörüsü), Salvador Dalí (1936)

 

                        Joan Miró Ferra

 

Joan Miró Ferra (d. 20 Nisan 1893 - ö. 25 Aralık 1983), Katalan ressam ve heykeltıraş.
Joan Miró Ferra, 1893'te İspanya, Barselona'da dünyaya geldi. 14 yaşında Barselona'da La Lonja’s Escuela Superior de Artes Industriales y Bellas Artes (Güzel Sanatlar ve Endüstriyel Sanatlar Okulu)'na katıldı. 3 yıllık sanat eğitimi sonrasında, burada memur olarak göreve başladı. Daha sonra sanat çalışmalarına devam edebilmek için bu görevi bıraktı ve 1912-1915 yılları arasında Barselona'daki Francesc Galí’s Escola d’Art isimli sanat okuluna devam etti. Galeri sahibiolan José Dalmau'nun teşvikiyle ilk sergisini Barselona'da 1918 yılında açtı.
1920 yılında Paris gezisi sırasında Pablo Picasso ile tanıştı. Bundan sonra Miro zamanının yarısını Paris'te geçirmeye başladı ve burada tanıştığı Max Jacob, Pierre Reverdy, ve Tristan Tzara ile Dada hareketine katıldı. Paris'teki ilk sergisi 1925'te Galeri Pierre'de büyük bir surrealist hareket olarak yankı buldu.

1936'da iç savaş sebebiyle İspanya'yı terk etmek zorunda kaldı, 1941'de geri döndü. Aynı yıl New York, The Museum of Modern Arts'da ilk büyük retrospektif sergisini açtı. Miro, Josep Lloerns y Artigas'la birlikte seramik çalışmalarına başladı bununla beraber baskı alanına da ilgi gösterdi. 1954-1958 yılları arasını bu iki konuya konsantre olarak geçirdi. 1954'deki Venedik Bienali'nde grafik dalında büyük ödüle layık görüldü ve çalışması bir sonraki yıl Kassel'de yapılan ilk Documanta Fuar'ına dahil edildi. 1958'de Paris UNESCO Binası'ndaki eseri ile Uluslararası Guggenheim Ödülünü aldı. Sonraki yıl tekrar resim yapmaya başladı, 1960 yılında heykeltıraşlığa başladı. Miro'nun retrospektifleri, Paris, Musée National d’Art Moderne ve Grand Palais'de yer aldı.
Miro, 25 Aralık 1983'te İspanya'nın Palma de Mallorca şehrinde hayata gözlerini kapadı.
 Dona i Ocell (Kadın ve Kuş), Miro'nun Barselona'daki bir eseri * sagda*

İspanyol ressam Joan Miró için şöyle denmiştir: "O, 19. yüzyılda doğdu, 20. yüzyılda resim yaptı ve 21. yüzyılın ressamıdır." İç savaş sırasında darbeci faşistlere karşı Cumhuriyet'e bağlılığını sanatıyla da ortaya koyan Miró 1937'de Paris'te düzenlenen Dünya Fuarı'ndaki Cumhuriyetçi İspanya Pavyonu'na Pablo Picasso'yla birlikte destek verdi ve Cumhuriyet'e yardım amaçlı 1 frank değerinde "pochoir Aidez l’Espagne" (İspanya'ya yardım edin) pulunu resimledi. Franco diktatörlüğüne karşı sahnelenen bir oyun için yarattığı "Merma" adlı grotesk kuklalarından söz ederken şöyle diyordu: "Bu sadece bir politik bir harekete karşı bir tepki değil, bu diktatörlüğün temsil ettiği, bize dayattığı her şeye karşı ve ben bu dayatmalara tahammül edemem."

Joan Miro’s politik duruşu, insan özgürlüğüne ve sanatın dönüştürücü rolüne bağlılığının bir ifadesiydi.

Uluslararası övgü kazanan yapıtları Sürrealizm, bilinçaltı zihnin kum havuzu, çocuksuluğun yeniden yaratımı ve Katalan gururunun bir dışavurumu olarak yorumlandı. 1930'lardan başlayarak yaptığı çeşitli söyleşilerde, burjuva toplumunu desteklemenin bir yolu olarak gördüğü konvansiyonel resim yapma yöntemlerine yönelik horgörüsünü dile getirdi ve varolan resmin görsel unsurlarını bozmak adına "resmin katledilmesini" söyledi. 

 

Mavi 2

 

The Farm, 1921–1922, National Gallery of Art, Washington, DC.

 

 

 The Tilled Field, (1923–1924), Solomon R. Guggenheim Museum

 

 Joan Miró, Blue I, Blue II, and Blue III, 1961, triptych in October 2010, Centre Pompidou-Metz museum, Metz, France

 

 Pájaro lunar (Moon Bird), 1966, Reina Sofia Museum, Madrid

 

 A mosaic by Joan Miró on the Ramblas of Barcelona

 

 Scupture at Fundación Miró

Surrealizm ve Giorgio de Chirico

Giorgio de Chirico

 Giorgio de Chirico (d. 10 Temmuz 1888 - ö. 20 Kasım 1978), diğer adıyla Népo, gerçeküstücü ressam. Volos, Yunanistan'da İtalyan bir ailenin çocuğu olarak dünyaya geldi. Scoulo metafisica sanat hareketinin kurucusudur.

Yunanistan ve Floransa'da sanat eğitimi aldıktan sonra 1906'da Münih Güzel Sanatlar Akademisi'ne girdi. Burada Nietzsche ve Schopenhauer'in felsefelerini okudu, Arnold Böcklin ve Max Klinger'in eserlerini inceledi.
1909 yazında İtalya'ya döndü, önce Milano, sonra Floransa'ya yerleşti. Bu kentte "fizikötesi şehir meydanı" serilerine başladı. Haziran 1911'de Paris'e giderken Turin'de birkaç gün geçirdi. Bu kentin tonozlar ve piazzalardan oluşan yapısı, "fizikötesi" atmosferi, Chirico'yu çok etkiledi. Paris'te düzenlediği sergiler Pablo Picasso ve Guillaume Apollinaire tarafından fark edildi. Yine bu sıralarda resimleri satılmaya başlandı.

 I. Dünya Savaşı'nda İtalya'ya döndü. Savaştan sonra eserleri tüm Avrupa'da sergilenmeye başlandı. 1924'te ilk eşi Rus balerin Raysa Gurieviç ile evlendi. 1928'de New York ve Londra'da sergiler açtı. 1930'da ömür boyu evli kalacağı ikinci eşi yine Rus olan Isabella Pakszwer Far ile evlendi. Birlikte İtalya'ya yerleştiler.

Yazar Guillaume Apollinaire, Chirico'yu övdü ve gerçeküstücülerle tanıştırdı. Ressam Yves Tanguy, Chrico'nun bir tablosunu bir resim galerisinde gördüğünde çok etkilendiğini ve - o güne kadar eline fırça almamış olmasına rağmen - resme başlamaya karar verdiğini anlatır. Chirico'dan etkilendiğini belirten diğer sanatçılar arasında Max Ernst, Salvador Dalí, René Magritte, ve Philip Guston bulunmaktadır. Chrico, gerçeküstücülük akımını derinden etkilemiştir.
İtalyan film yönetmeni Michelangelo Antonioni da Chirico'dan etkilendiğini belirten sanatçılar arasındadır. Antonioni'nin 1960'lı yıllarda yaptığı filmlerde kamera ıssız veya birbirinden uzak kişilerin bulunduğu kent mekanlarında uzun uzun dolaşır, filmin kahramanları ortada görünmez.
Fotoğraf sanatçısı Duane Michals'nun eserlerinde de Chirico'nun etkisi görülür.
John Ashbery, Chirico'nun romanı Hebdomeros için "muhtemelen gerçeküstücü romancılığın en iyi yapıtı" demiştir.

Bir Sokagin Melankoli&Gizemi-Giorgio de Chirico, yağlıboya tablo, 1914.

 

Love Song by Giorgio de Chirico. Oil on canvas, 1914










 The Disquieting Muses by Giorgio de Chirico. Oil on canvas, 1947, University of Iowa Museum of Art.

20.yy Sanat Akimlari *Part 3*

Sürrealizm

Gerçeküstücülük ya da sürrealizm, Avrupa’da birinci ve ikinci dünya savaşları arasında gelişmiştir. Temelini, akılcılığı yadsıyan ve karşı-sanat için çalışan ilk dadaistlerin eserlerinden alır. 1924'te "Manifeste du Surrealisme"i (Sürrealizm Manifestosu) hazırlayan şair Andre Breton'a göre gerçeküstücülük, bilinç ile bilinç dışını birleştiren bir yoldur. Gerçeküstücülük akımı, gerçek dışı anlamında değil aksine gerçeğin insandaki iz düşümü şeklinde bir yaklaşımdır.

Sigmund Freud’un teorilerinden etkilenen Andre Breton için, bilinçdışılık düş gücünün temel kaynağı, deha ise bu bilinçdışı dünyasına girebilme yeteneğiydi. 

Sürrealist şairler önceleri kendilerini görsel sanatçılarla işbirliği yapma konusunda gönülsüzdüler, çünkü resmetme, çizme ve heykel yontmanın gerektirdiği işçilik süreçlerinin ket vurulmamış ifadenin kendiliğindenliği ile uyuşmaz olduğuna inanıyorlardı. Ne var ki Breton ve takipçileri görsel sanatları tümüyle görmezlikten gelmediler. Giorgio de Chirico, Pablo Picasso, Francis Picabia ve Marcel Duchamp gibi sanatçılara, eserlerinin analitik, provokatif ve erotik niteliklerinden dolayı büyük bir değer veriyorlardı.

 

Örneğin, Marcel Duchamp'ın kavramsal olarak karmaşık Bekârları Tarafından Soyulmuş Gelin adlı yapıtı Sürrealistler tarafından beğeniyle karşılandı ve tuhaf bir şekilde yanyana getirilmiş erotizm yüklü nesneleri nedeniyle akımın öncüsü kabul edildi. 1925'te Breton, La Révolution Surréaliste dergisinde Pablo Picasso gibi sanatçıların yapıtlarına yer vererek ve resim ve çizimden oluşan sergiler düzenleyerek görsel ifadeye verdiği desteği gösterdi. 

 

Sürrealist teknikler ve imgelerle çalışan ilk sanatçılar Alman Max Ernst, Fransız André Masson [Okunuşu: Messon], İspanyol Joan Miró [Okunuşu: Juan Miro] ve Amerikalı Man Ray'dir. Masson'un 1924 yılında yaptığı serbest çağrışım çizimleri ket vurulmamış bir zihnin ürünleri olan, kıvrımlı çizgilerin oluşturduğu tuhaf ve sembolik figürlerdir. Breton, Masson'un çizimlerini kendi şiirlerindeki otomatizme yakın buluyordu. Miró'nun 1928 yılında yaptığı Patates adlı tablo da benzer şekilde fantastik figürlerden oluşan düşsel bir dünya yaratmak üzere organik formlar ve büklümlü çizgiler kullanır. 

 

1937 yılında eski bir Dadaist olan Max Ernst decalcomania ve grattage adı verilen iki yöntemle deneysel çalışmalar yapmaya başladı. Decalcomania bir kağıt tabakasını boyalı bir yüzeye bastırma ve daha sonra boyayı sıyırma tekniğidir. Grattage ise dokulu bir yüzey üzerine konmuş boyanın kazınmasıdır. Max Ernst 1937 yılında yaptığı Barbarlar adlı eserinde bu iki tekniği birlikte kullandı. Kıyamet-sonrası ıssız bir manzaradaki insanbiçimli bu figürlerin oluşturduğu kompozisyon, Sürrealist sanatta sıkça bulunan şiddet ve yokoluş temalarının bir örneğidir. 

 

1927'de Belçikalı ressam René Magritte Brüksel'den Paris'e taşındı ve görsel Sürrealist akımın önde gelen bir üyesi haline geldi. Giorgio de Chirico'nun resimlerinden etkilenen Magritte düşsel ortamlarla yanyana bulunan, belirgin bir şekilde erotik resimler yaptı. Magritte'in yapıtları Masson ve Miró'nun geliştirdiği görsel otomatizm ile İspanyol Salvador Dalí, Belçikalı Paul Delvaux ve Fransız-Amerikalı Yves Tanguy'un yeni bir form olarak ortaya koyduğu illüzyonistik Sürrealizm arasındaki ayrımı tanımlar.

1929'da Dali İspanya'dan Paris'e gelerek ilk Sürrealist resimlerini yaptı. Magritte'in düş imgelerini kendi erotizm yüklü, sanrısal görümleriyle zenginleştirdi ve resimlerinde Freudyen semboller kullandı. 1930'da Breton, Dali'nin bilinçaltı tasvirlerini Sürrealizm'in İkinci Manifestosu'nda övdü. 

 

Avrupa'daki örgütlü Sürrealist akım İkinci Dünya Savaşı'nın başlamasıyla dağıldı. Breton, Dalí, Ernst, Masson ve Sürrealistlere 1937'de katılan Şilili sanatçı Roberto Matta gibi diğerleri Avrupa'dan ayrılarak New York'a geldiler. Akım etkinliğini Birleşik Devletler'de sürdürdü. Breton 1940'da Mexico City'de dördüncü Uluslararası Sürrealist Sergisi'ni düzenledi. Bu sergide akıma resmen katılmayan Meksikalı sanatçılar Frida Kahlo ve Diego Rivera da yer aldı.

Sürrealizm'in şaşırtıcı imgeleri, derin sembolizmi, rafine boyama teknikleri ve uylaşımları hor görmesi sonraki kuşak sanatçıları etkiledi. Bunlar arasında Joseph Cornell'in yanısıra Sürrealizm ile Soyut Ekspresyonizm arasındaki sürekliliği oluşturan Arshile Gorky gibi sanatçılar yer alıyordu.

 

 kaynak : solakkedi.com

BBC Sanatin Gucu Pablo Picasso

20.yy Sanat Akimlari *Part 2*

                                                               Soyut Sanat Akimlari

                                                                       Kubizm ve Picasso

                                                            

  20. yüzyil baslarinda Fransa’da, doganin aynen resmedilmesine ve özellikle empresyonizme karsi duran bazi sanatçilar geometrik soyut sanat akimi olarak tanimlanabilecek kübizmin dogmasina yol açmislardir. Basta resim olmak üzere heykel, mimari, grafik, felsefe ve edebiyatta da etkili olan bu akim, diger Avrupa ülkeleriyle beraber Rusya’ya da yayilmistir. 1907-1914 yillari arasinda gelisen kübizmin temelini, Ressam Paul Cézanne’nin esyayi parçalayarak görme düsüncesi olusturmustur. Cézanne’nin 1907 yilinda Paris’te açilan bir sergisi için gazetede

yayimlanan ‘doganin koni, küre ve silindir gibi geometrik biçimlerden kaynaklandigi ve bu gözle çözümlenmesi gerektigi’ görüsü, kübizmi yaratan sanatçilarin hareket noktasi olmustur. Özellikle resim sanatinda kendini hissettiren kübizmde, izlenimci ilkelere aykiri bir çevreye bakis söz konusudur. Geleneksel perspektif  anlayisi yikilarak modern bir sanat anlayisi yaratilmis, gerçek nesnenin kendisinde aranirken geometrik biçimlerde parçalara bölünerek, farkli bakis açilariyla (cepheden, yandan, arkadan, üstten, alttan kesitleri alinarak, arkaya öne katlanarak) üçüncü boyutunun verilmesi saglanmistir.

  

Bu akimin en önemli temsilcisi Ispanyol Ressam Pablo Picasso’dur (1881 – 1973).Yetişkinlik yıllarının büyük bir bölümünü Fransa'da geçiren Picasso 20. yüzyılın en etkili sanatçılarından biriydi. Kübizm akımının kurucularından biri olan Picasso aynı zamanda kolajı da bulanlardan biriydi ve çok sayıda tarzın gelişiminde etkisi oldu. En bilinen eserleri arasında Avignon'lu Kadınlar (1907) ve İspanya iç savaşı sırasında Almanların Guernica'ya düzenledikleri hava saldırısını resmeden Guernica (1937) yer alır.

Picasso, Henri Matisse ve Marcel Duchamp 20. yüzyılın ilk on yıllarında plastik sanatlardaki devrimci gelişimlerde en çok rol oynayan üç sanatçı olarak kabul edilir. Picasso çocukluğunda ve ilk gençlik yıllarında gerçekçi tarzda yaptığı resimlerle resim sanatına olağanüstü bir yeteneği olduğunu göstermiştir. 20. yüzyılın ilk onyılında tarzını değiştirerek farklı teoriler, teknikler ve fikirler üzerine deneysel çalışmalar yaptı. Devrimci nitelikteki yapıtları ona dünya çapında bir ün kazandırdı.

  Sanatçinin önce Ispanya’da daha sonra Paris’te sürdürdügü çalismalari üç döneme ayrilarak incelenmistir. Mavi Dönem olarak adlandirilan hüznün ve mavi rengin hakim oldugu 1901-1904 arasindaki birinci döneminde; daha çok göçebeler, körler, sakatlar, sokak kadinlari, serseriler, dilenciler gibi büyük kentlerde zor yasam kosullarinda calisan siradan insanlari resmetmistir. Pembe, gri ve açik kahverengi renkleri agirlikli olarak kullandigi 1904-1906 yillari arasindaki -anneler ve çocuklar, palyaçolar, akrobatlar, ip cambazlari gibi sirk insanlarini konu edindigi- ikinci dönemi Pembe Dönem olarak tanimlanmistir. Zenci dönem olarak adlandirilan 1907-1914 yillari arasindaki üçüncü döneminde ilkel sanattan ve Afrika heykellerinden esinlenerek yaptigi heykelimsi figürlü eserlerle kübizmin öncü eserlerini gerçeklestirmistir.

  GUERNICA -1937- tuval üzerine yağlıboya, 182 x 216 cm, Museo Nacional Centre de Arte Reina Sofia, Madrid, İspanya.

İspanya iç savaşı sırasında darbeci general Franco'nun Cumhuriyetçiler'e karşı savaşırken, aklına çok "yurtseverce" bir fikir geldi: Cumhuriyetçilerin elinde bulunan Guernica kasabasını ve halkını Alman uçaklarına bombalattı. 26 Nisan 1937 günü 28 Nazi Alman bombardıman uçağının bombalar yağdırdığı Guernica saldırısı sırasında 250 ila 1600 kadar insan öldü ve çok sayıda insan yaralandı.

İspanyol yöneticiler İspanyol ressam Pablo Picasso'dan, 1937 yılında Paris'te düzenlenen Dünya Fuarı'nda sergilenmek üzere büyük bir duvar resmi yapmasını istediler. Guernica saldırısı Picasso için esin kaynağı oldu.

Bu resim savaşın trajedilerini ve insanlar üzerinde yarattığı acıları anlatıyor. Zaman içerisinde, tek bir hadiseyi anlatmanın ötesine geçen bu resim, savaş trajedilerinin kalıcı bir hatırlatıcısı ve savaş karşıtlmığının ve barışın bir sembolü haline geldi.

Avignon`lu Kizlar -1907-Modern Sanatlar Muzesi -New York 

Avignonlu Kızlar, Picasso'nun yağlıboya tablosudur. Kübizmin ve modern sanatın doğuşunu simgelemektedir. İnsan yüzünün temsili kurallarının bozulması uç noktalardadır.
Picasso, 1906'nın sonlarına doğru çalışmalarına başladığı bu resim için 809 tane taslak çizim yapmıştır. Ayrıca yine 1906 yılında İki Çıplak Kadın adlı tablosuyla ayna karşısında Venüs temasını kurgular, bu çalışması Avignonlu Kızlar'ın bir ön çalışması olarak kabul edilmektedir. İlk etapta "Avignon Genelevi" adını verdiği bu tabloda öğrenci ve bir de denizci olmak üzere iki erkek resmedilmiştir. Resimde kullanılan yüzlerde simetri reddedilmektedir. Picasso, primitif ve arkaik sanata yeni bir gözle bakıp bu izlenimleriyle eserlerini zenginleştirmiştir. Picasso, Avignonlu Kızlar'ın kulaklarını bir masktan esinlenerek yaptığını yıllar sonra belirtmiştir. Avignonlu Kızlar resmi, içeriğiyle değil, figürlerinin, mekânın parçalanmış ve bozulmuş tarzıyla insanları şaşırtmış; Picasso’nun kübist anlayışı ilk kez bu resimle ortaya çıkmıştır. Ressam, bir resmin görüldüğü gibi değil, görülmek istendiği gibi çizilmesinden yana olduğunu bu tablo ile vurgulamak istemiştir. Georges Braque'in Çıplak (1907) adlı tablosu da bu akımı temsil etmektedir.